Midden in de Corona-periode schreef Lotte Walrave een mail aan de directeur van Stadsherstel Utrecht met de vraag of hij al wist wat hij met Landhuis Oud Amelisweerd wilde gaan doen. Ze had gelezen dat stadsherstel het landhuis in beheer zou nemen. Een paar gesprekken later kreeg ze de sleutel. En toen kwam Chantal Perlee op haar pad en gingen ze dat lege landhuis met de mooiste en meest kwetsbare 18e eeuwse behangsels digitaal toegankelijk maken. Samen vertellen Chantal en Lotte in “The making of Landhuis Oud Amelisweerd” over de zoektocht om nieuw leven te blazen in het oude landhuis, om het landhuis open te stellen voor publiek, om er een plek voor jonge makers van te maken én om er een digitaal archief aan te leggen voor verhalen over verleden, heden en een beetje toekomst.
In de eerste aflevering van dit tweeluik over Oud Amelisweerd vertelt Lotte Walrave over haar ambitie om met een zuchtje ook weer te kunnen verdwijnen ‘alsof het huis mij niet heeft gekend’. ‘Leave no traces’ heet de eerste aflevering. Chantal Perlee vertelt over hun plan om het fragiele landhuis niet met spullen maar met verhalen te vullen.
In de tweede aflevering gaat het niet alleen over de ambitie maar vooral over de vraag hoe je het aanpakt als je moet beginnen met vrijwel niets. Slechts dat lege landhuis. Waar begin je en hoe betaal je al je kosten? Het denkwerk dat er in gaat zitten, maar ook de dilemma’s van ons Nederlandse subsidiesysteem en over de aantrekkelijkheid én de gevaren van de groei. Je kunt weliswaar starten maar je zekerheid is beperkt tot de volgende aanvraagronde. ‘Er is alleen maar nu.’