Met de tentoonstelling “Schaduwen op de Atlantische Oceaan” richt het Scheepvaartmuseum de blik op het westen nadat het de afgelopen jaren vooral verhalen vertelde over het oosten, over Japan, over Indonesië, over China. De relatie van Nederland met het oosten is een geschiedenis van kolonialisme en de VOC, maar ook van handel en economische rijkdom voor de Hollanders. De trots van een zeevarende natie, die gepaard gaat aan koloniale schande maakt dit een ambivalent verhaal. De geschiedenis van de Westindische Compagnie, de WIC, is donkerder. Een verhaal voornamelijk over slavernij en over onmenselijk vervoer van mensen over de Atlantische Oceaan.
Drie afleveringen!
In drie afleveringen vertellen vijf direct betrokkenen over de realisatie van ‘Schaduwen op de Atlantische Oceaan’, over de reis die deze presentatie voor het museum zelf is geworden.
In de eerste aflevering – “Een ongemakkelijk verhaal” (vanaf 3 oktober) – gaat het over de concretisering van de tentoonstelling en over nieuwe perspectieven in het museum. Over de wens om ‘ongemakkelijke’ verhalen te vertellen. Oude bronnen worden met nieuwe ogen gelezen, op zoek naar de ontelbare mensen áchter de bekende verhalen.
In de tweede aflevering (vanaf 10 oktober) gaat het over de achtergrond van de mensen die het museum maken. De afstandelijke, schijnbaar neutrale houding van het traditionele museum is door een nieuwe generatie museummakers ingeruild voor een meer persoonlijk engagement. “Het persoonlijke is museaal!”
En in de derde aflevering (vanaf 17 oktober) komt de ontwikkeling aan de orde hoe het museum – dat ooit als autoriteit werd gezien, en heel vaak nog steeds als roerganger zich steeds meer tot gemeenschapsmanager ontwikkelt. In deze aflevering proberen we vooruit te kijken naar de bredere ontwikkeling die het Scheepvaartmuseum doormaakt. Het vergt best wat van een museum om zo diepgaand, met mensen van verschillende achtergronden, zo’n vernieuwende tentoonstelling te maken. ‘Je moet er wel klaar voor zijn’ zegt gastconservator Dyoñna Bennett.