2023 was een jaar waarin de geschiedenis zich samenperste, alsof er ineens extra veel moest gebeuren. Het was het jaar waarin de klimaatcrisis geen toekomst meer is, maar iets van nu. Het was het jaar van een grote terreuraanslag in Israël en van een humanitaire catastrofe in Gaza. Het was ook het jaar waarin tot ons doordrong dat kunstmatige intelligentie de wereld ingrijpend en permanent aan het veranderen is. Het jaar van een stikstofcrisis en politieke schokgolven in Nederland. En dan te bedenken dat wereldwijd steeds meer mensen op de vlucht slaan, dat de oorlog in Oekraïne nog voortduurt, dat we de Coronacrisis ternauwernood achter ons hebben gelaten en dat leven en wonen voor grotere groepen onbetaalbaar wordt. Je zou er murw van worden.
Persoonlijk heb ik in 2023 de tijd genomen om na te denken over musea en over die razende tijd waarin we leven. Want musea gaan over tijd. Vroeger, nu en ook later. Hoe kunnen musea mensen helpen te vertragen in een versnellende wereld? Helpen om te nuanceren en verschillende perspectieven te zien en helpen om tegenstellingen te overbruggen? Dat was mijn doel voor 2023 en daarvoor heb ik een groot aantal gesprekken gevoerd met museumdirecteuren en conservatoren. Die gesprekken hebben geleid tot een regelmatige podcast “De Museoloog” en een lang essay dat ik als boek heb uitgegeven: “Echt – Het waarachtige museum”. Voor wie die lange podcasts teveel van het goede zijn is nu een compilatie gemaakt in een vierdelige mini-podcastserie onder de titel “Musea in turbulente tijden”. Voor onder de kerstboom, tijdens een lange wandeling, in de auto of misschien in januari want dan zijn de avonden nog lang.
Ik wens jullie nu alvast een gelukkig 2024!